tekrardan merhaba, her şey iki hafta önce dayım ve ailesinin köye giderken bize bırakılan muhabbet kuşu ile başladı. dayımın üç tane oğlu var, en büyük ortaokul, ortanca ilkokul ve en küçük de okul öncesi yaşlarda. ilk geldiğinde kuşla hiç ilgilenmedim, ben kuşlardan korkarım çok fena. ancak sonra ne oldu bilmiyorum ama inanılmaz bağladım oğluşuma. öyle böyle değil. veteriner tavsiyesiyle ilk birkaç gün üstüne bir örtü örtüp salonda yalnız bıraktık. tir tir titriyordu. be de korkudan elimi bile koyamıyordum kafese. sonra yavaş yavaş alıştım ben bu kuşa. kesinlikle geri vermeyeceğim, kızabilirsiniz ama önce bir dinleyin.
dayım ve çocuklarının kuşla benim gibi ilgilendiğini düşünmüyorum. kafesinde her şeyi var, ama hayvancağız o kadar ürkek ki anlatamam. içim parçalanıyor elimden korktukça. ben bütün gün muhabbet kuşu videoları izliyorum, elimden üzüm yesin diye abartısız 45 dk uğraştım, minik minik gagalasın diye. sabahları kuşla kalkıp gece onunla uyuyorum resmen. kafesinin tepesini çıkardım. odada uçuyor canı istediğinde. ben günlerce elimden korkmasın diye uğraştım, yengemin söylediğine göre çocuklar sürekli parmaklarını sokuyormuş kafese. benim odamda sessiz sakin yaşıyoruz, uçuyor kafasına göre, hatta kafesin üstünü çıkarınca duvara astım, duvardaki derme çatma tüneğinde oturuyor
ben şimdi bu kuşu bırakamam. annem babam diyor ki bunu verelim sana kuş alalım, istemiyorum. ben bu kuşu geri gönderemiyorum. çocuklar olay çıkaracak diye ödüm kopuyor. ilk defa kafasını biraz okşamama izin verdiğinde korkmadan oturdum ağladım evde. elimden korktukça gözlerim doluyor, tek istediğim bana alışması ve omzumda ya da kucağımda benimle oturup güvende olduğunu bilmesi. ne yapacağımı şaşırmış durumdayım. yakın zamanda çalışmak için Almanya'ya gideceğim ama kuşumu götürmeden gitmek istemiyorum. resmen ortada kaldım.
şimdi soru kısmına gelirsek, bu kuş sizce bu zamana kadar yaşadığı stresi atıp bize alışabilir mi? bazen çok yemek yiyor, bazen yemiyor. suyunu her gün değiştiriyorum, kafesini maksimum 2 günde bir temizliyorum. çok az su içiyor. sürekli endişe halindeyim. kuşumun buraya alışmasını, sağlıklı ve mutlu olmasını istiyorum. her öneriniz için şimdiden teşekkür ederim.
not: yeşil limonumun fotoğraflarını da bırakayım buraya.
dayım ve çocuklarının kuşla benim gibi ilgilendiğini düşünmüyorum. kafesinde her şeyi var, ama hayvancağız o kadar ürkek ki anlatamam. içim parçalanıyor elimden korktukça. ben bütün gün muhabbet kuşu videoları izliyorum, elimden üzüm yesin diye abartısız 45 dk uğraştım, minik minik gagalasın diye. sabahları kuşla kalkıp gece onunla uyuyorum resmen. kafesinin tepesini çıkardım. odada uçuyor canı istediğinde. ben günlerce elimden korkmasın diye uğraştım, yengemin söylediğine göre çocuklar sürekli parmaklarını sokuyormuş kafese. benim odamda sessiz sakin yaşıyoruz, uçuyor kafasına göre, hatta kafesin üstünü çıkarınca duvara astım, duvardaki derme çatma tüneğinde oturuyor
ben şimdi bu kuşu bırakamam. annem babam diyor ki bunu verelim sana kuş alalım, istemiyorum. ben bu kuşu geri gönderemiyorum. çocuklar olay çıkaracak diye ödüm kopuyor. ilk defa kafasını biraz okşamama izin verdiğinde korkmadan oturdum ağladım evde. elimden korktukça gözlerim doluyor, tek istediğim bana alışması ve omzumda ya da kucağımda benimle oturup güvende olduğunu bilmesi. ne yapacağımı şaşırmış durumdayım. yakın zamanda çalışmak için Almanya'ya gideceğim ama kuşumu götürmeden gitmek istemiyorum. resmen ortada kaldım.
şimdi soru kısmına gelirsek, bu kuş sizce bu zamana kadar yaşadığı stresi atıp bize alışabilir mi? bazen çok yemek yiyor, bazen yemiyor. suyunu her gün değiştiriyorum, kafesini maksimum 2 günde bir temizliyorum. çok az su içiyor. sürekli endişe halindeyim. kuşumun buraya alışmasını, sağlıklı ve mutlu olmasını istiyorum. her öneriniz için şimdiden teşekkür ederim.
not: yeşil limonumun fotoğraflarını da bırakayım buraya.
