Merhaba
Öncelikle gönüllü olarak muhabbet kuşu sahibi olmuş birisi değilim. Komşumuz köye gidiyoruz diye bize mavi bir muhabbet kuşu bırakmıştı, uzun süre bizde kaldı sonra geri verdik ama komşumuz ile eşi ayrıldılar eve gelmiyorlardı kuşa bakamıyorlardı falan bir süreç sonunda kuş bize kaldı.
Sonra ben kuşun yalnızlığına dayanamayarak pet shoptan gri renk bir dişi kuş aldım.
Gene eve geldiğinden beri kuşların kapalı kalmasına dayanamadım kafeslerini hep açık bıraktım. Sonra eve bir köşeve farklı yerlere tüneller yaptım, bu sayede geceleri kafeste uyuyorlar ama günün geri kalanında hep evdeler ve istediklerinde uzunca uçabiliyorlar. Hep belirli yerlere kondukları için de oraların altına kağıt havlu serince temizlik de hiç problem olmuyor iki kuşum için.
Aslında esas burada yazma amacım şu: ben bu hayvanların uçamamalarına dayanamıyorum. Allah bu kuşlara kanat vermiş özgürce uçsunlar diye, ben kafeste hapis tutamam. O kadar masum ve hiçbir canlıya zararı olmayan varlıklar ki, bir keresinde böceklenmiş olduğunu sonradan farkettiğim yulaf tohumunu yerken böceklere bile hiç dokumadıklarını farkettim. Ben nasıl bu melekleri kafese hapsederim onların uçmalarına izin vermem diye içim içimi yedi. O canlıların uçmaları gerek. Ve evet farkındayım, onların anavatanları avustralya ve bizim iklimimizde dışarıda kışı geçiremezler ve evde yemlikle beslenmeye alıştıkları için de onlar kafese bağımlı gibiler. Ama ben gene de dayanamıyorum. Belki de fazla hassas biriyim ama onları uçmaktan alıkoyan kişi ben olamam.
Bu arada geldiğinde ele alışık olmayan dişi kuşum da erkek kuşu elimde göre göre ele alıştı.
Erkek kuşum iyilik abidesi asla kavg etmeyen çok cana yakın bir kuş, dişi kuşum ise kuşlar dünyasının en güzel kuşu bence
Neyse bir süre önce dişi kuşum yumurtladı ve 3 tane yavrusu oldu, ben de içinden çıkamadığım bir durumun ortasında kendimi buldum.
Dişi kuş üzülmesin diye yavru kuşlara yuvadan çıkıncaya kadar yuvalığı temizleme dışında dokunmadığım için en küçüğü hariç diğerleri ele alışık değil. En küçüğü ele alıştı benden korkmuyor hiç. Bu arada cinsiyetlerini bilmiyorum. En küçük olan çok sakin ve uysal. Hiç korkmuyor ele geliyor. Ortanca ve büyük kıpır kıpır hiç durmuyorlar.
Ama yavrular anne ve babasına ızdırap oluyorlar. Evim doğal ortam olmadığı için anne ve baba onlardan ayrı duramıyor ve yavrular onlara ne yem yediriyor, ne su içirtiyor, ne de yanyana durmalarına izin veriyorlar anne babalarının. Sürekli babalarını kovalıyorlar huzur vermiyorlar hayvana. Üreticiler biliyordur sanıyorum anne ve baba yavrular yuvadan çıkınca onları başka kuş gibi algılıyorlar. Kaçınılmaz olarak onları aynı ortamdan almam gerekiyor sanırım.
Başka odaya alamam şu anda çünkü evde tek yaşamıyorum.
Ve ben yavru kuşlarımı onları kafeste, belki de tek başına tutacak birilerine de asla veremem. Annesi ve babası ile de bakamıyorum çünkü bir sürü probleme gebe bu durum. Ayrıca yavrular yetişkin olduğunda kardeşleri ile çiftleşecekler yada anne ve babalarının huzurunu mu bozacaklar hepsi karışık. Ve ben ne yapacağımı bilemiyorum.
İzmir sasalı doğal yaşam parkına yanlarına başka kuşlar da alarak birçok muhabbet kuşu bağışlamayı teklif etmeyi düşündüm telefonla ulaşamıyorum, Gaziantep'e hayvanat bahçesinde muhabbet kuşları varmış onlara vermeyi teklif ederdim ama çok uzakta, salma şeklinde satıcı değil hobi olarak kuş besleyen birilerini internetten bulayım dedim bulamadım. 2 oda bir salon apartman dairesinde kirada oturuyorum sırf bu yüzden başka yere taşınayım diyorum maddi gücüm şu an yeterli değil ve ne yapacağımı bilmiyorum.
Bana akıl verecek birisinin tavsiyelerine o kadar ihtiyacım var ki. Onları kafese koyamam. Vicdanım el vermez. Onları verebileceğim tek yer mümkün müdür bilmiyorum ama hayvanat bahçesi, yada oda büyüklüğünde yerlerde, ticari kaygı taşımayan muhabbet kuşu üreticileri. Ama dediğim gibi kimseyi tanımıyorum.
İmkanım olsa kendim başka bir çözüm bulacağım ama imkanım yok ve ne yapacağımı bilmiyor kara kara düşünüyorum.
Tavsiyelerinizi bekliyorum...
Öncelikle gönüllü olarak muhabbet kuşu sahibi olmuş birisi değilim. Komşumuz köye gidiyoruz diye bize mavi bir muhabbet kuşu bırakmıştı, uzun süre bizde kaldı sonra geri verdik ama komşumuz ile eşi ayrıldılar eve gelmiyorlardı kuşa bakamıyorlardı falan bir süreç sonunda kuş bize kaldı.
Sonra ben kuşun yalnızlığına dayanamayarak pet shoptan gri renk bir dişi kuş aldım.
Gene eve geldiğinden beri kuşların kapalı kalmasına dayanamadım kafeslerini hep açık bıraktım. Sonra eve bir köşeve farklı yerlere tüneller yaptım, bu sayede geceleri kafeste uyuyorlar ama günün geri kalanında hep evdeler ve istediklerinde uzunca uçabiliyorlar. Hep belirli yerlere kondukları için de oraların altına kağıt havlu serince temizlik de hiç problem olmuyor iki kuşum için.
Aslında esas burada yazma amacım şu: ben bu hayvanların uçamamalarına dayanamıyorum. Allah bu kuşlara kanat vermiş özgürce uçsunlar diye, ben kafeste hapis tutamam. O kadar masum ve hiçbir canlıya zararı olmayan varlıklar ki, bir keresinde böceklenmiş olduğunu sonradan farkettiğim yulaf tohumunu yerken böceklere bile hiç dokumadıklarını farkettim. Ben nasıl bu melekleri kafese hapsederim onların uçmalarına izin vermem diye içim içimi yedi. O canlıların uçmaları gerek. Ve evet farkındayım, onların anavatanları avustralya ve bizim iklimimizde dışarıda kışı geçiremezler ve evde yemlikle beslenmeye alıştıkları için de onlar kafese bağımlı gibiler. Ama ben gene de dayanamıyorum. Belki de fazla hassas biriyim ama onları uçmaktan alıkoyan kişi ben olamam.
Bu arada geldiğinde ele alışık olmayan dişi kuşum da erkek kuşu elimde göre göre ele alıştı.
Erkek kuşum iyilik abidesi asla kavg etmeyen çok cana yakın bir kuş, dişi kuşum ise kuşlar dünyasının en güzel kuşu bence
Neyse bir süre önce dişi kuşum yumurtladı ve 3 tane yavrusu oldu, ben de içinden çıkamadığım bir durumun ortasında kendimi buldum.
Dişi kuş üzülmesin diye yavru kuşlara yuvadan çıkıncaya kadar yuvalığı temizleme dışında dokunmadığım için en küçüğü hariç diğerleri ele alışık değil. En küçüğü ele alıştı benden korkmuyor hiç. Bu arada cinsiyetlerini bilmiyorum. En küçük olan çok sakin ve uysal. Hiç korkmuyor ele geliyor. Ortanca ve büyük kıpır kıpır hiç durmuyorlar.
Ama yavrular anne ve babasına ızdırap oluyorlar. Evim doğal ortam olmadığı için anne ve baba onlardan ayrı duramıyor ve yavrular onlara ne yem yediriyor, ne su içirtiyor, ne de yanyana durmalarına izin veriyorlar anne babalarının. Sürekli babalarını kovalıyorlar huzur vermiyorlar hayvana. Üreticiler biliyordur sanıyorum anne ve baba yavrular yuvadan çıkınca onları başka kuş gibi algılıyorlar. Kaçınılmaz olarak onları aynı ortamdan almam gerekiyor sanırım.
Başka odaya alamam şu anda çünkü evde tek yaşamıyorum.
Ve ben yavru kuşlarımı onları kafeste, belki de tek başına tutacak birilerine de asla veremem. Annesi ve babası ile de bakamıyorum çünkü bir sürü probleme gebe bu durum. Ayrıca yavrular yetişkin olduğunda kardeşleri ile çiftleşecekler yada anne ve babalarının huzurunu mu bozacaklar hepsi karışık. Ve ben ne yapacağımı bilemiyorum.
İzmir sasalı doğal yaşam parkına yanlarına başka kuşlar da alarak birçok muhabbet kuşu bağışlamayı teklif etmeyi düşündüm telefonla ulaşamıyorum, Gaziantep'e hayvanat bahçesinde muhabbet kuşları varmış onlara vermeyi teklif ederdim ama çok uzakta, salma şeklinde satıcı değil hobi olarak kuş besleyen birilerini internetten bulayım dedim bulamadım. 2 oda bir salon apartman dairesinde kirada oturuyorum sırf bu yüzden başka yere taşınayım diyorum maddi gücüm şu an yeterli değil ve ne yapacağımı bilmiyorum.
Bana akıl verecek birisinin tavsiyelerine o kadar ihtiyacım var ki. Onları kafese koyamam. Vicdanım el vermez. Onları verebileceğim tek yer mümkün müdür bilmiyorum ama hayvanat bahçesi, yada oda büyüklüğünde yerlerde, ticari kaygı taşımayan muhabbet kuşu üreticileri. Ama dediğim gibi kimseyi tanımıyorum.
İmkanım olsa kendim başka bir çözüm bulacağım ama imkanım yok ve ne yapacağımı bilmiyor kara kara düşünüyorum.
Tavsiyelerinizi bekliyorum...
